Stelling: ‘Een werkgever moet afstand bewaren tussen hem en zijn werknemers.’
Tonny en Martijn zijn het beide niet eens met deze stelling.
Vooral in oudere organisaties wordt te veel geforceerde afstand bewaard. Er wordt te veel poppenkast gespeeld met ‘Ik ben de baas en jij moet dingen voor mij doen’.
Bij de IMU werkt dat anders.
Mensen die bij ons werken, werken wel voor ons, maar we werken ook met ze. We willen ze zoveel mogelijk faciliteren om zélf de verantwoordelijkheid te nemen. Door geforceerd afstand te bewaren, mis je de connectie met de mensen. Die connectie is juist superkrachtig om samen naar een doel te streven.
Om die connectie nog verder te versterken, gingen we een tijdje terug met het hele bedrijf op teamtrip. Het waren vier magische dagen die ons en het team de nodige inzichten opleverden. In dit artikel vertellen we je er alles over.
Van verschillende teams naar één groep
De afgelopen twee jaar zijn we ontzettend snel gegroeid. Tijdens onze laatste teamtrip vóór corona waren we met zijn 16en. Iedereen die er toen bij was, was er nu nog steeds bij. Ondertussen is het team meer dan verdubbeld.
Binnen het bedrijf hebben we verschillende teams, zoals Phoenix, Plug & Pay en Huddle. In elk team zijn er nieuwe mensen bijgekomen. Dankzij de teamleden die er al waren, zijn ze meegezogen in de visie van het bedrijf. Toch zijn het meer clubjes onderling geworden.
Tijdens de trip wilden we kijken of het zou lukken om er nog steeds één groep van te maken. Martijn vond dat best spannend. Op de tweede dag merkte je al dat het lukte. Het was nog steeds één hechte groep. Iedereen vertrouwt elkaar. En ook als werkgever kunnen we nog heel close zijn met het team.
Waarom een teamtrip?
We hebben regelmatig teamtrips gehad die vooral voor de lol waren. We huurden een villa, dronken drankjes en maakten lol. Maar op kantoor hebben we ook een bar waar we elke week samen drankjes kunnen drinken. Daarom besloten we te investeren in persoonlijke banden.
Voor de teamtrip zochten we een mooie plaats waar we terecht konden. Zo kwamen we uit bij een kasteel in Frankrijk. Het kasteel was onder de hoede van onze Geert. Voorafgaand aan de trip zijn Tonny en Martijn er al even geweest. Tijdens dit bezoek gaf Geert ze een rondleiding, niet alleen in het kasteel zelf, maar ook in de omgeving.
Daarmee komen we op onze eerste tip: zorg voor een gastheer die je op alle mogelijke gebieden ontzorgt.
Geert nam alles uit handen. Wij maakten het programma en zaten vervolgens uren met Geert samen om te zorgen dat het programma vlekkeloos zou verlopen. We deelden het draaiboek en hij zorgde dat het eten steeds op de juiste plekken was. De wandelroutes die hij ons liet zien, waren ook nuttig.
Hoe je zoveel mogelijk meemaakt in een paar dagen
De teamtrip duurde slechts een paar dagen, maar we wilden dat iedereen het idee had dat we langere tijd weg zijn geweest. Daarom wilden we samen zoveel mogelijk meemaken en zorgen dat het team elkaar zo goed mogelijk leerde kennen.
Misschien herken je het wel. Je bent net twee dagen op vakantie en hebt het gevoel dat je al een week weg bent. Of je bent al een week op vakantie en het voelt alsof je er pas twee dagen bent.
Dat verschil zit in hoeveel verschillende dingen je ervaart op een dag. Als je drie dagen op rij in dezelfde villa gaat zitten en je staat rond 10 uur op, eet een ontbijtje, drinkt een koffietje en gaat aan het zwembad liggen. Dan gaan die herinneringen samen als één collectieve herinnering. Achteraf denk je: het vloog voorbij.
Daarom besloten we van tevoren een volle planning te maken. We begonnen om 6 of 7 uur ‘s morgens en gingen tot ‘s avonds laat door. Gedurende de dag zorgden we voor verschillende samenstellingen in verschillende omgevingen. Daardoor voelt het alsof de trip twee weken duurde.
Wat ook bijdroeg, is dat we het programma geheim hielden. Hierdoor ontstonden er vanzelf indianenverhalen. Mensen waren twee weken van tevoren al bezig met raden en verzinnen wat we tijdens de trip zouden gaan doen.
Dag 1. Rustig opstarten
De trip begon op het vliegveld. Na de vlucht werden we met een busje naar het Chateau gebracht. Daar stond een lunch op ons te wachten. Daar kregen we meteen een van onze eerste inzichten. We hadden één lange tafel en we beseften: dit is écht een flink team.
Wat zijn je doelen?
Na de lunch begonnen we met een schrijfopdracht waarin we mensen vroegen om na te denken over hun doelen. Waar word je blij van en wat wil je bereiken in je leven? In een jaar, 3 jaar, 5 jaar of 10 jaar.
Mensen vonden het best lastig om die doelen op te schrijven. Sommigen hadden al heel snel een paar pagina’s vol. Anderen liepen bij het tweede puntje al vast. Het was interessant om te zien dat sommige mensen nog nooit over hun doelen hadden nagedacht. Dat is de reden dat we die opdracht erin hadden gezet.
Als je net uit het vliegtuig komt en gevraagd wordt om je doelen op te schrijven, komt er niets. Dat is het inzicht dat we wilden geven. Als je wakker wordt gemaakt en mensen vragen je: ‘Wat wil je eigenlijk met je leven?’ Negen op de tien mensen hebben daar echt geen antwoord op.
Misschien ben je heel tevreden met je leven en heb je geen doel voor ogen. Waarschijnlijk is een groot gedeelte van je leven al prima. Toch is het wel apart als je in de twintig bent en gewoon echt niet weet wat je wilt bereiken in je leven. Bij sommige mensen stond er na een half uur nog helemaal niets op papier.
Met deze schrijfopdracht wilden we een inzicht laten landen. Aan het eind van de teamtrip deden we dezelfde opdracht nog een keer. Door de twee opdrachten met elkaar te vergelijken, zie je precies hoe je in een paar dagen qua mindset bent veranderd. Met het tripje wilden we niet alleen dat het team dichter bij elkaar zou komen, maar ook dat iedereen dichter bij zichzelf zou komen.
Paintball & pizza
We wilden dat de eerste dag nog een beetje als vakantie zou voelen. Daarom deden we na de schrijfopdracht geen serieuze dingen meer. In plaats daarvan gingen we paintballen. In de avond kwam er een pizza truck en hebben we lang getafeld.
Dag 2. Persoonlijke ontwikkeling
We begonnen de tweede dag om 7 uur ‘s morgens met sporten. Hiervoor moesten we wat mensen uit hun bed lichten, maar uiteindelijk konden we met bijna de hele groep gaan sporten.
De dag begon dus met een sportsessie. Daarna deed Martijn een meditatie: de priming meditatie van Tony Robbins. Martijn had deze meditatie zelf al vaak gedaan, maar nog nooit zelf begeleid. Hij vond het spannend om dat voor het hele team te doen. Maar toen hij eenmaal bezig was, voelde het toch goed. Achteraf zag hij dat mensen soms een paar traantjes lieten.
De meditatie was bedoeld om te focussen op de dingen waar je blij van wordt in het leven. Dingen en momenten waar je dankbaar voor bent, de mensen van wie je houdt en hoe je leven eruit zou zien als je je doelen al bereikt zou hebben. De energie in de ruimte was helemaal zen. Er was ontzettend veel connectie binnen de groep. Dat was heel gaaf om mee te maken.
Niet alleen de meditatie, maar ook het sporten maakte iets los. Met zijn allen iets doen waar je geen zin in hebt, dat schept een band. Je beweegt, er komen hormonen los en je voelt je blij. De sportsessie begon toen het nog donker was. Op een gegeven moment kwam de zon op en zag je hoe je midden in de natuur naast een groot kasteel stond. Dat was een bijzonder moment.
De timeline oefening
Na de meditatie gingen we door met de schrijfopdracht die Tonny had bedacht: de timeline oefening. Daar introduceerde hij een stukje over persoonlijke groei dat bij veel mensen goed lande.
De oefening werkt als volgt:
Trek een horizontale lijn op twee pagina’s van een schrift. Begin bij het punt van je geboorte. Het laatste punt is nu. Schrijf vervolgens een uur lang alle gebeurtenissen in het leven op die impact hebben gemaakt op de persoon die je vandaag de dag bent.
Nadat je een tijdje aan het schrijven bent, merk je dat er steeds meer dingen in je opkomen. Wat zijn de dingen geweest waar je aan moet denken? En wat voor resultaat heeft dat gegeven? Was het iets positiefs? Iets negatiefs? Of iets negatiefs wat je later als iets positiefs hebt gezien?
De juiste definitie van persoonlijke ontwikkeling
Als je aan de slag gaat met zo’n timeline oefening, is het belangrijk dat je persoonlijke ontwikkeling op de juiste manier definieert. Het draait er niet alleen maar om dat je beter, slimmer, rijker of knapper moet worden. Persoonlijke ontwikkeling draait om kijken naar je persoonlijkheid. Met de timeline kom je erachter welke persoonlijkheid je hebt en waarom je die hebt.
Welke ervaringen heb je in je leven gehad? Elke ervaring heeft jou een overtuiging opgeleverd. Zoals: het gasfornuis is heet. Of je vriendinnetje heeft het uitgemaakt en jij dacht: ik ben niet leuk genoeg meer. Deze overtuigingen kunnen kloppen of niet kloppen.
Op basis van al je overtuigingen heb je patronen gevormd om de goede dingen op te zoeken en de vervelende pijnlijke dingen te vermijden. Al die patronen samen vormen je imago. En je imago is hoe jij jezelf ziet of hoe jij denkt dat andere mensen jou zien.
Als je je persoonlijkheid in kaart hebt, komt het tweede gedeelte: de ontwikkeling. Letterlijk betekent dit dat je het minder ingewikkeld maakt. Je gaat terug naar wie je in de kern bent.
Toen we het programma op de eerste dag begonnen met doelen stellen, hadden mensen het idee dat het hele weekend flink zwaar zou worden. Dat het alleen maar zou gaan over dingen bereiken. De timeline oefening haalde de angel eruit.
De timeline oefening zorgt er ook voor dat je op een andere manier naar je eigen geschiedenis gaat kijken. Momenten die in het verleden pijnlijk waren, hebben je nu misschien gemaakt tot een veel sterker persoon. Als je nu gelukkig bent met je leven, was het dan wel zo erg dat je dat hebt meegemaakt?
Wandelen & persoonlijke gesprekken
Na de timeline oefening maakten we een wandeling van drieënhalf uur. We liepen in groepjes van 8 en je had per persoon een half uur om in gesprek te gaan over persoonlijke dingen.
Om de persoonlijke gesprekken te stimuleren, hadden we kaartjes met persoonlijke vragen gemaakt. Zoals: wat is een negatieve gebeurtenis die een positieve impact heeft gehad. Of welke kwaliteit van jouw ouders heb je ook meegenomen? Wanneer was je voor het laatst verdrietig? Waar ben je het meest trots op? Mensen mochten ook met elkaar in gesprek gaan over de oefening.
Van tevoren dachten we goed na over de verschillende groepen, kamers en busjes. We wilden zorgen dat je met iedereen wel een keer in een groepje zit of een kamer deelt. Zo kun je je niet vastklampen aan één persoon en leer je iedereen kennen.
We hadden de groepen zo ingedeeld dat je vooral in gesprek zou gaan met mensen die je nog niet zo goed kende. Je vaste buddies zaten in een andere groep. Dat zorgde voor een bijzondere dynamiek.
Achteraf zeiden mensen dat ze zo’n gesprek ook nog eens wilden hebben met iemand die ze wel regelmatig spreken. Mensen voelden zich wel veilig en comfortabel genoeg om de gesprekken te voeren. De keuze om je tijdlijn te delen was aan de mensen zelf.
Het viel Martijn op dat mensen heel openhartig waren. Mensen die iets willen vertellen, vertellen dat toch wel, ongeacht welke vraag ze krijgen. Maar dat doen ze alleen maar als ze vooraf al een inzicht hebben gehad van wat ze graag zouden willen delen. Daarom was de schrijfopdracht ook zo belangrijk.
Vaker diepgaande gesprekken voeren
Toen we na het weekend vroegen naar de inzichten uit de teamtrip, kregen we vooral te horen dat mensen het vervelend vonden om na een half uur al van gesprekspartner te moeten wisselen. Als je in een goed gesprek zit, is het super irritant dat je na een half uur wordt afgebroken.
Maar kijk er eens objectief naar. Hoe groot is de kans dat je zeven keer op rij met zeven mensen die je niet zo goed kent steeds een gesprek hebt waarbij je na een half uur nog niet wilt ophouden met praten. Hoe vaak gebeurt dat in je leven? Dat je iemand leert kennen die je nog niet zo goed kent en dat je na een half uur baalt dat het gesprek voorbij is. De meeste gesprekken duren maar een paar minuten.
Een van de inzichten die veel mensen hierdoor hadden, was dat ze dit soort gesprekken ook eens wat vaker met hun vrienden en familie zouden moeten voeren. Ze hadden tijdens de gesprekken dingen verteld die hun beste vrienden niet eens wisten.
Een van de meestvoorkomende inzichten was dat iedereen wel een aantal nare dingen heeft meegemaakt in zijn leven. Die hebben best een grote impact gehad en iemand gevormd in wie hij is geworden. Maar vaak wel op een positieve manier.
De keuzes die je vroeger hebt gemaakt, zorgen ervoor dat je nu best gelukkig bent. Dat geldt voor veel mensen. Denk daar eens over na. Wat je als een pijnlijke ervaring ziet, heeft nu gezorgd voor hele mooie dingen.
Dag 3. Professionele ontwikkeling
De derde dag begon opnieuw met sporten. Dit keer om 6 uur. Omdat er op de tweede dag een paar mensen te laat waren, had Martijn een flinke preek gegeven. Hij verwachtte dat die avond iedereen op tijd op bed zou liggen. Maar er was wederom een feestje. Martijn sliep daar recht boven, dus besloot hij mee te feesten. Uiteindelijk duurde het tot half 1 en werd het een kort nachtje.
Toch was om 6 uur iedereen op tijd voor de ademhalingsoefening van Tonny. Hij deed een oefening met de Wim Hof ademhaling. Eerst legde hij uit hoe het precies werkte. Hier haalden mensen al veel uit. Ze vonden het fijn om te weten wat het idee achter de ademhaling was.
Power breathen, adem inhouden. Niet iedereen kwam er even diep in. We zaten met te veel mensen in een kleine ruimte. Maar we zagen wel dat een aantal mensen tintelende vingers kregen en helemaal wazig werden.
Na de ademhaling was er weer een meditatie. Dit was meer een uitzoom-meditatie. Je zag mensen buiten hun lichaam treden en uitzoomen in de atmosfeer. Terugkijkend op hun leven. Dit sloot mooi aan op de timeline en de gesprekken van de dag ervoor. Na de meditatie was iedereen weer helemaal zen en klaar voor de rest van de dag.
Wat geeft je energie?
We gingen wederom door met een schrijfoefening. Dit keer deden we de ‘wat geeft energie en wat kost energie’ oefening.
Mensen kregen de opdracht om twee lijstjes te maken: één lijstje met dingen die energie opleveren en een ander lijstje met dingen die energie kosten. Hier kunnen dingen uit elk deel van je leven op staan, taken op het werk, dingen die je doet in je vrije tijd en mensen in je leven.
Tijdens zo’n oefening realiseer je je dat er een aantal dingen zijn die je veel energie geven, maar die je te weinig doet. Of nooit meer doet. Zo hadden veel mensen het over muziekinstrumenten bespelen. Ze vinden het heel gaaf. Maar het kost ook energie, omdat ze het te lang niet hebben gedaan.
Misschien staan er op het lijstje met dingen die je energie kosten wel dingen die je dagelijks doet. Die dingen wil je elimineren. In plaats daarvan wil je juist meer gaan doen van de dingen die je energie opleveren.
Wat als je de baas zou zijn bij IMU?
Na de oefening zijn we wederom gaan wandelen. Dit keer in acht groepjes van vier. Weer brachten we zoveel mogelijk mensen bij elkaar die elkaar nog niet veel hadden gesproken.
Tijdens de wandeling hadden we het over zakelijke doelen. Mensen kregen vragen als: Wat als jij de baas zou zijn bij IMU, wat zou je veranderen? Of: Wat voor skill heb je die je wel meer zou willen benutten in het bedrijf, maar die je nu nog niet gebruikt? Zijn er dingen die je zou willen leren? Die je leuk zou vinden?
We probeerden om bij de groepjes steeds iemand neer te zetten die uit een andere discipline kwam. Dus iemand van Phoenix, support, marketing, en team Huddle. Zo kun je vanuit alle hoeken van het bedrijf verschillende inzichten krijgen.
Hier kregen we een hele lijst aan feedback uit. Daar willen we nog een keer voor gaan zitten, om te zien wat we kunnen verbeteren, zodat iedereen ook op bedrijfsgebied dichter bij elkaar komt.
Het is verbazingwekkend waar sommige mensen mee bezig zijn. Je verwacht dat programmeurs bezig zijn met de techniek en dat support bezig is met klanttevredenheid. Maar niet per se dat het andersom is.
Toch bleek dat een programmeurs met marketing ideeën kwamen en meer betrokken wilden zijn bij de product market fit. En dat support graag wil leren programmeren, om de software beter te begrijpen. Of developers wilden een dag support doen, zodat ze beter begrijpen wat klanten willen van het product. Zo kwamen er nog veel meer gave dingen uit.
De diepte in met je eigen team
Na dit alles, zetten we de teams bij elkaar neer om meer in te zoomen in het werk. Wat voor cijfer geef je het team? Zijn er dingen die je als team beter zou moeten doen? Wat is volgens jou de missie van het team? Zijn er dingen die je anders zou moeten doen? Wat doet het team momenteel het allerbeste? Vervolgens kijk je per persoon wat diegene heel goed doet en geef je twee punten van feedback.
Het doel van dit alles is dat het team beter gaat presteren. Dat het team er in zijn geheel beter van wordt. Dit maakte best veel los bij teams. Teams vonden het een heel fijn en waardevol gesprek.
Tijdens de sessie merkte Tonny dat hij mensen complimenten gaf die hij best vaker zou geven. Normaal sta je nooit zo bij dit soort dingen stil. Je zegt wel eens iets positiefs over wat iemand heeft gedaan, maar als je een gesprek voert, sta je er niet zo bij stil dat iemand een fijne gesprekspartner is. Iemand een gemeend compliment geven en diegene helemaal zien opbloeien, is toch wel een fijn moment.
Toen we na de gesprekken weer bij elkaar kwamen, gaven mensen aan: ‘Er zijn best veel dingen waar ik onzeker over ben, maar precies over die punten heb ik heel veel complimenten gekregen.’ Soms kun je ontzettend in je eigen hoofd zitten, terwijl iedereen die met je samenwerkt heel tevreden over je is. De oefening is daarom heel goed geweest voor het zelfvertrouwen van veel mensen.
Wat we ook gaaf vonden, is dat mensen heel eerlijk waren in de feedback die ze gaven. Mensen die de feedback kregen waren daar ook oprecht blij mee. Ze konden er iets mee. Om het team beter te maken en het bedrijf beter te maken, hadden mensen individueel allemaal wel dezelfde feedback punten. Ze waren verbaasd over het feit dat iemand anders hetzelfde idee had. Mensen hadden dezelfde feedback om met zijn allen beter te worden. Dat zorgde voor heel veel saamhorigheid.
Waarom we de teamsessie als laatste deden
We hebben bewust gekeken naar de opbouw van het weekend. Op de eerste dag begonnen we met een stukje ontspanning. Daarna keken we terug op ons eigen leven en was er een stukje persoonlijke groei. Ook creëerden we onderling vertrouwen.
De teamsessies deden we bewust als laatste. Mensen waren veel dichter tot elkaar gekomen en er was veel vertrouwen. Hierdoor stonden ze meer open voor feedback en konden ze betere complimenten geven. Achteraf was dit de meest waardevolle sessie.
Aan alles komt een einde
We sloten de dag af met avondeten en een feestje. Dit keer gepland, want we konden de volgende ochtend uitslapen. De volgende ochtend was er nog één groepsopdracht. Niet iedereen had deze gehaald, omdat het feestje tot laat doorging en érg gezellig was.
Tijdens deze laatste opdracht blikten we nog eens terug op onze doelen. We keken nog één keer naar de oefening van de eerste dag. Zijn er dingen die je wilt doorstrepen? Heb je nog andere doelen? Heb je andere inzichten? Na dit laatste reflectiemoment gingen we terug naar huis.
Op naar de volgende teamtrip
Met deze trip wilden we de groep op een hele snelle manier zoveel mogelijk bij elkaar brengen. Juist doordat we twee rare jaren hebben gehad. Misschien was het iets te intens, maar dat maakte het ook zo mooi.
Het volgende tripje staat al gepland, in juni. Hoe groter de groep wordt, hoe moeilijk het is om iets te plannen met elkaar. Daarom pakken we één datum per jaar en die zetten we van tevoren al vast.
Als je te lang wacht ben je agenda’s aan het vergelijken en komt het er niet van. Maar als je standaard op 1 januari al in je agenda zet dat er het tweede weekend van juni een teamtrip staat, hoef je je daar niet meer druk over te maken. Op naar de volgende teamtrip dus!
