“Ik gooi hem weg.” Ik hou het katoenen zomerjack van mijn man boven de prullenbak. De voering schijnt door de kraag. De schouders zijn niet groen meer, maar geel.
Hij kijkt me aan. Hij zegt niks.
Ik wijs naar de manchetten: “Kijk dan: ze rafelen.”
Hij schudt nee.
Ik haal mijn schouders op. Dan doe ik het wel een andere keer. Kom op, zeg. Het moet er wel een béétje uitzien.
Met je blog is het net zo. Het oog wil ook wat.
Witregels gebruik je om je alinea’s te scheiden. Een alinea is niks meer dan een groepje zinnen dat gaat over hetzelfde onderwerp. Hou je alinea´s kort: 2 regels is soms al genoeg.
Je tussenkoppen zorgen voor visuele afwisseling. Net als plaatjes. We zijn visueel verwend: een lap tekst zonder tussenkoppen of foto’s schrikt af.
In de krant en in tijdschriften zijn tussenkoppen vaak een enkel woord. De opmaakredactie vist iets interessants uit een alinea, en zet dat erboven. Je weet wel: vader, verlangen, volksverlakkerij.
Want wat is een blog?
Een goed blog is een gesprek met je lezer.
In je gedachten. Jij schrijft iets, en je stelt je voor wat je lezer zou terugzeggen. Daar geef jij weer antwoord op. En als je denkt dat je lezer een vraag wil stellen, stel jij hem.
Is dat niet raar? Nee hoor 😉
Je lezer stelt een vraag: dat is een tussenkop. Jij geeft antwoord. Je lezer stelt een vervolgvraag: je tweede tussenkop. Jij legt uit. Je lezer heeft een bezwaar: dat is je derde tussenkop. Enzovoort.
De structuur voor dit blog had er bijvoorbeeld ook zo kunnen uitzien:
Hier is een buitenlands blog zonder tussenkoppen (wazig gemaakt):
En hier heb ik er tussenkoppen en meer witregels in gezet:
Elke paar alinea’s wil je één van beide.
Dus onthou:
Gebruik tussenkoppen en witregels.
En nooit overleggen voor je iets weggooit.